تو که حرف میزنی چه کنارم باشی چه فقط صدایت را بشنوم، دلم میخندد. حالم خوب میشود. تو خواسته تمام خواستن های من هستی. تو نوری بر صفحه غبار گرفته قلبم هستی، تو آشیان ناآرامی ها و بی قراری هایم هستی.
من که هرچه بخواهم تو را توصیف کنم، کلمات کم می آید، زبان الکن میشود. هرچه هم ستایشت کنم باز احساس میکنم کلمات نمیتوانند طوفان و آرامشی که در دل بیقرار من به راه انداخته ای را توصیف کنم.
اصلا میدانی مخمل قرمز و مشکی، دختر چشم براق ، تو آتش به خرمن دلم زده ای، آتشی که فقط در آن میدمی، خاموش نمیشود. وقتی به تو فکر میکنم، به فداکاریهایت، به مهربانی هایت، به حتی غر زدن هایت، به نازکردن هایت، به شیطنت هایت، لال میشوم. میخواهم همینطور به تو و اتفاق های روزمره با تو هی بیشتر فکر کنم.در کنج عزلت نشینی ام میخواهم هیچ نگویم و فقط غرق فکر کردن با تو باشم. تو در وجود من رخنه کرده ای و جزیی از وجودم شده ای. هیچکس نمیتواند تو را از من بگیرد. هیچ کس! حتی خودت.
فکر کردن به تو، تصور کردنت در آغوشم و غر زدنهایت حالم را خوب میکند. حتی قهر هایت، آشتی هایت، همه اش ضربان قلبم را به تپیدن وا میدارد. و من هی غرق خیال تو میشوم. آنقدر در خیال خودم غرقت میشوم که دیگر به نجات فکر نمیکنم. اصلا میدانی جانم، غرق شدن در طوفان تو عین آرامش است.
تو و حرفهایت، تو و رفتارت، تو و دل یکدله کردن هایت طعم زندگی میدهد. طعم نان تازه از تنور در آمده میدهد، کلا تو و هر انچه بسته به تو است طعم قهوه ای تلخ ولی دلنشین میدهد!
دنیای من بر مدار تو میچرخد، دنیای من حول احوال تو میچرخد، تو در دلم مثل بادبادکی هستی که در بین همه طوفان ها بالاتر از همه گرفتاری ها در آسمان دلم پرواز میکنی و من از درون گرفتاری های روزمره ام ، خیره به آسمان دلم میشوم که فقط تو را ببینم که هستی. ببین جانم! حرف آخرم همیشه این است، تو بمان تا من هم باشم. تو نفس بکش و بگذار من هم در هوای نفس های تو غرق شوم.
آی زیبای من! من غرق شده ای هستم که میل به نجات ندارد. پس باشم تا باشم جانم!
به چه روز وصل دلبر همه خاک میشود زر
اگر آن جمال و منظر فر کیمیا ندارد
به چه چشم‌های کودن شود از نگار روشن
اگر آن غبار کویش سر توتیا ندارد
هله من خموش کردم برسان دعا و خدمت
چه کند کسی که در کف به جز از دعا ندارد
بدون دیدگاه