جنگ

جنگ هیچ وقت تمام نمیشود. حداقل در تلویزیون من که هیچ وقت تمام نمیشود.هر شب یک گوشه ای از جنگ را میبینم. پدر خانواده مخالف در زندان است و پسر شهید شده است. همه پلاکارد ها را ای دیوار های کوچه جمع میکنند، که پدر متوجه نشود پسرش شهید شده است. پدر عفو شده و از زندان آزاد میشود. این تقابل عجیب و غریب است. حسی که منتقل میکند برای من خیلی واقعی است.مادر و پسر کوچکتر دلواپس این هست که پدر بفهمد که چه شده است. دوستان شهید هم مرتبا به درب حانه مراجعه میکنند. و هی مادر تلاش میکند ، پدر متوجه نشود.پدر چشم به راه پسر است و مادر نمیداند چه بگوید. اینها همه اش تیکه ای از جنگ است. جنگ ویرانگر است، و همیشه دودش در چشم آدمهای معمولی است. گاهی وقتی به این فکر میکنم که چطور برخی ها میگویند باید جنگ شود تا اوضاع آرام شود. هنوز تازه فقط چند دههاز از جنگ قبلی گذشته است و آثار ویرانی را به راحتی در شهری مثل خرمشهر میتوانید ببینید. جنگ وحشتناک است. آدمهای عادی کشته میشوند. هستند، یک ثانیه بعد شاید نباشند. نمیدانم ولی احساس میکنم جنگ همه ابعاد زندگی آدمها را در بر میگیرد، اوکراین نمونه زنده اش است. مملکتشان گرفتار چه وضعیتی شده است. جنگ وحشتناک است. پدر خانواده هنوز متوجه نشده است ولی مشکوک شده است. مادر خانواده همچنان پنهان کاری میکند، پدر بالاخره از روی نوشته ای روی یک تیکه کاغذ متوجه موضوع میشود. خون گریه میکند. همه به او تبریک و تسلیت میگویند. ولی پدر حال دیگری دارد. کسی انگار درکش نمیکند. اینکه اگر به کشورت تجاوز شد، وظیفه ات ایجاب میکند تو هم تفنگ دست بگیری و به هر طریقی دفاع کنی، در آن بحثی نیست. ولی بحث خود جنگ است که جقدر ویرانی های فیزیکی و روحی برای یک جامعه به بار می آورد. . زندگی خودش به تنهایی یک جنگ دائم است. و حالا جنگ در جنگ واویلا میشود. پدر سراغ مقامات رفته و داد و بیداد میکند که بچه من را بردید و قاب عکس تحویل داده اید. داد و بیداد میکند و آخرش آرامتر میشود. همه گریه میکنند. پدر هنوز فکر میکند که توطئه ای در کار است و دارد همه سناریو ها را بررسی میکند. نمیدانم آخر فیلم چه میشود. اسم فیلم “به کبودی یاس” است. اگر دوست داشتید، ببینید. یاد همه شهدایمان گرامی باد. خداوند به جانبازانمان و آزادگانمان عمر با عزت عنایت کند. شعار نیست ولی آنهایی که رفتند و برای مملکتشان جان دادند، دمشان گرم. فطعا همه ما لیاقتش را نداریم.