رسم دنیا


اینکه آدمیزاد علیرغم اینکه نتیجه زحماتش را نبیند، باز هم دلش سرد نشود و تلاش کند دلش را گرم نگه دارد، به نظر من کار بزرگی است. کلا کار بزرگ را آدمهای بزرگ انجام میدهند، آدمهایی که از شکست های پی در پی نا امید نمیشوند، بلکه میدانند در هر مرحله ای که شکست میخورند، فقط خودشان نیستند که شکست خورده اند، خیلی های دیگر هم ممکن است شکست خورده باشند و دست از کار کشیده باشند، و آنهایی که دست از تلاش نمیکشند میتوانند سهمی در بهتر شدن دنیا داشته باشند.

موفقیت یک مفهوم شاید انتزاعی باشد و برای هر کسی معنایش فرق داشته باشد، ولی در مفهوم عام خودش بنظرم آدم موفق کسی است که سهمی در تغییر مثبت به نفع همه آدمهای دنیا داشته باشد. سنگ بزرگ برای خیلی از آدمها نشانه نزدن است و برای اندکی آدم هم نشانه تلاش بیشتر تا رسیدن به هدف.

آدمها هر کدامشان ظرفیتی دارند، ظرفیتی برای موفقیت دارند، ظرفیتی برای کسب مال دارند. از ظرفیتشان که میگذرد، بجای تمرکز بیشتر روی هدفهای بزرگتر، ساز ناکوک میزنند. بجای اینکه ظرفیت خودشان را برای موفقیت های بیشتر افزایش بدهد، قانع میشوند. انگیزه شان کم میشود. زودرنج میشوند. انگار به همانی که هستند قانع میشوند و بیشتر از آن را زحمت باطل میدانند. نمونه اش همان بنده خدایی که سهامش را در اوایل جان گرفتن کمپانی اپل فروخت و کناری نشست ولی اگر ادامه داده بود حالا یکی از تاثیرگذارترین آدمهای دنیا بود.

صدالبته که دنیا ساز و کار خودش را دارد و اتفاقا این آدمها را خودش حذف میکند، این آدمها، آدمهایی نیستند که بتوانند استیوجابز بشوند، بتوانند ایلان ماسک بشوند. دنیا آدمها را فیلتر میکند، این رسم دنیا است.

آدمها وقتی هدف و انگیزه داشته باشند، تلاش و پشتکار در وجودشان میجوشد و تبدیل به بمب انرژی میشوند و آنقدر پیش میروند تا بتوانند تغییری مقبت برای همه آدمهای دنیا به وجود آورند و یا در این راه جانشان را هم بدهند. آدمی که هدف دارد و تلاش میکند، شایسته تقدیر است. آدمی که زود ظرفیتش پر میشود شایسته حذف شدن است. این رسم دنیا است.

بدون دیدگاه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *