مردم چی میگن

اگر توی خانواده سنتی بزرگ شده باشید، همیشه والدینتون نگران این بودند که بقیه چی فکر میکنند. هنوز هم این موضوع و توجه نکردن بهش برای خیلی از خانواده ها تابو هست. ولی تهش رو بخوام بگم اینه که عموم مردم از رشد تو ناراحت میشن، دوست دارن تو توی بدبختی دست و پا بزنی و باهات همدردی کنن.ملت دلدادی و همدردی با آدما را بصورت پیش فرض عموما دوست دارند. ته دلشون نمیخوان تو بیشتر از اونا رشد کنی نمیدونم جنسش حسادت هست یا یه نوع واکنش غیرعادی ، آدمهایی هستند که وقتی یک نفر رو سوار یک ماشین گرون قیمت میبینن میگن یارو دزده، یا کلا بی تفاوت هستن مثلا میگن طرف آقا زاده هست و یه عده کمی هم هستند که خوشحال میشن میگن اگر اون تونسته منم میتونم. تلاششون رو بیشتر میکنن، دیدن رشد آدما بهشون انگیزه میده. اینها آدمهای بخیلی نیستند و تلاش کنند دیر یا زود به هرچی میخوان میرسن. ولی اون عده حسادت ورز همیشه در همان حال میمانند و همیشه به فکر این هستند بقیه چی دارن چی ندارن. سعدی جندصد سال پیش این رو چه خوب توصیف کرده

گر دشمنم ایذا کند و دوست ملامت من فارغم از هر چه بگویند که هستم

این که یه عده زیادی هستند که با رانت و آقازادگی صاحب ثورتها و موقعیت هایی شدند که حقشون نیست اصلا شکی نیست ولی بطور کلی عرض میکنم آدمی که خودش رو باور نداشته باشه و همش حرص داشته های بقیه رو بخوره همیشه همان خواهد ماند، ولی کسی که همت کنه و با وجود همه مشکلات بجنگه یا به هدفش میرسه یا در راه هدفش میمیره. قراره همه ما یک روز بمیریم چه بهتر که در راه هدفمون بمیریم نه در بلاتکلیفی و حرص و حسرت. شد شد، نشد نشد، ولی من تلاشم رو کردم. همین!