آخرش امیدمان به همان کبریت نیمه سوخته است که در دو پست قبل اشاره کردم. یعنی هنوز هستند دلسوزانی که دلشان برای مردم میتپد. و هنوز مثل ما ناامید نشده اند. ما هم این جبهه سعی میکنیم امیدمان را حفظ کنیم برای ایرانی یک پارچه و برای ایرانی با افتخار که به آن ببالیم. تا الان کم هزینه نداده ایم. ازین به بعد هم هر هزینه ای لازم باشد میدهیم تا نقشی در پیشرفت ایرانمان داشته باشیم. ما قربانیان دیوار برلین بالاخره ازین بند ها رها میشویم و فریاد میزنیم که ما میتوانیم. امیدوارم مسولین هم در این راه در کنار مردم باشند. مردمی که این همه سال هزینه داده اند تا آینده ای برای خودشان، فرزندانشان و ایران فراهم کنند. پرچم سه رنگمان همیشه باید در اهتزار باشد. جان من و امثال من برای سربلندی وطن هیج ارزشی ندارد. زنده باشیم و شاهد پرپر شدن مردممان باشیم که چه شود. تا تهش میمانیم.میدانم که راه طولانی در پیش داریم. میدانم که شرایط شاید سخت تر شود ولی میمانیم و تلاش میکنیم. همینجا در ایران خودمان. برای بهتر شدن زندگی هممان. برای اینکه دنیا جای بهتری برای زندگی شود. آنچه همه مان را آزار میدهد این است که واقعیت ها طور دیگری به خوردمان داده میشود و باعث هرج و مرج میشود. تکلیف رسانه های خارجی که مشخص است. رسانه های داخلی هم که کلا در عالمی دیگر سیر میکنند. داشتم به فوتبال فکر میکردم، هیچ وقت فوتبالی نبودم از همان بچگی ولی الان که جام جهانی در قطر است میتوانم به آن فکر کنم به همین قطر، از خدایش است اینجا همیشه هرج و مرج باشد تا از مدادین مشترک گازی و نفتی بیشتر برداشت کند و بفروشد. ما مردم ایران باید حداقل هوای یکدیگر را داشته باشیم. به جان هم نیفتیم. امروز باز هم شاید دعوای خیابانی سر جای پارک بودم. میترسم ازین خشم که در وجودمان است و خانمان سوز است. با هم مهربان باشیم.
بدون دیدگاه