نمیدانم دلشوره است، دلهره است، پروانه ای در دل است، هرچه که هست تا الان تجربه اش نکرده بودم. حس عجیبی که میخواهی رها شوی ولی انگار هرچه بدنت هم میخاهد رها شود، پاهایت را سفت گرفته اند یا انگار پاهایت در سیمان سخت است و نمیتوانی جدا شوی. امروز سالروز سقوط هواپیمای توپولفی است که سال 71 با یک جنگنده که در حال تمرین مانور بوده اند برخورد کرد و هموطنان عزیزی را از دست دادیم. تعدادی از آنها عروس و دامادهایی بودند که برای ماه عسلشان به زیارت امام هشتم میخواستند مشرف شوند و سرنوشت چیز دیگری رقم زد و نتوانستند زندگی مشترکی را آغاز کنند و حرفهای شیرین و صحبت درباره آینده را با خود به خاک بردند. خلبان روسی بود و آخرین جمله اش قبل از سقوط این بود که به فارسی میشود “لعنت به یه این زندگی” .
زندگی همین است ها، درباره آینده و برنامه هایت حرف میزنی ولی ناگهان همه چیز در یک لحظه میتواند نابود شود و تو فقط فرصت کنی که لعنتی به زندگی بفرستی. زندگی تک تک همین لحظاتی است که لحظه بعدش نمیدانی چه میشود. ولی تا هستی هم نمیتوانی بی تفاوت باشی. این که در یک لحظه میتواند رنجت تمام شود هیجان انگیز است، دلهره آور هم هست ولی تهش حس میکنم اگر یک گوشه ننشسته باشی و این اتفاق بیفتند بسیار هم هیجان انگیز است و رویایی. موقعی بد است که دست از همه چیز کشیده باشی و فقط منتظر آن لحظه باشی یا خودت را مشغول چیزهای دیگر کنی که یادت برود ممکن است اتفاق بیفتد. فیلم هناس را دیدم، بسیار به دلم نشست. خیلی از آن صحنه ها را میتوانستم حتی درک کنم. شاید فیلم را ندیده باشید، اسپویلش نمیکنم. ولی تمام دلهره هایی که بعدش چه میشود را میتوان در این فیلم دید. افرادی که میخواهند زندگی عادی داشته باشند ولی نمیتوانند. افرادی که اگر در جای دیگری بودند بجای اینکه استرس در زندگی شان از هرچیز دیگری بیشتر باشد شاید چیزهای دیگری پررنگ تر میشد. افرادی که میخواهند مانند بقیه بی تفاوت نباشند ولی تاوانش این است که قرص اعصاب بخورند. تا زنده اند نگران خانواده و نزدیکان و کشورشان باشند و بعد که رفتند هم شاید خیلی هایشان زود فراموش شوند. زندگی بی رحم تر از خودش وجود ندارد. یاد همان آخرین جمله خلبان روس افتادم که گفت :”لعنت به این زندگی…”
من ملک بودم و فردوس برین جایم بود
آدم آورد در این دیر خراب آبادم
کوکب بخت مرا هیچ منجم نشناخت
یا رب از مادر گیتی به چه طالع زادم
بدون دیدگاه