هدف

عیار آدمها در شرایط سخت مشخص میشود. یکی خوب میماند و یکی نشان میدهد که هرچه از او میدیدی مس بوده است و نه طلا. قدر آدمهایی که در شرایط سخت ظرفیتشان کم که نمیشود هیچ، حتی بیشتر هم میشود را باید دانست. قطعا تعداد آدمهایی که عیار بالاتری دارند کمتر است و هنر تو این است که بتوانی آدمهایی با عیار بالا را در کنارت داشته باشی. اگر به آدمی بها بدهی و در شرایط سخت مس درونش آشکار شود، تقصیر او نیست چون که از کوزه همان برون ترواد که در اوست. مقصر خودت هستی که در فرصتی که داشتی او را نشناختی. مقصر خودت هستی که بخاطر مصلحت اندیشی خیلی جاها چشمت را بستی یا نگاهت را سوی دیگری دواندی و حالا در شرایط سخت، آن آدم، آنچه در وجودش همیشه بوده را به بیرون میتراود.

همه اینها برای تو تجربه میشود ولی گاهی هزینه این تجربه آنقدر زیاد میشود که جلوگیری از ضرر خصوصا در کوتاه مدت امکان پذیر نخواهد بود. باید بهای اشتباه خودت را بدهی تا یاد بگیری که پیش فرضی که همیشه داشتی و میگفتی آدمها همه خوب هستند، مگر عکسش ثابت شود، یک پیش فرض و گزاره اشتباه بوده است.

وقتی از نور چشمانت آسیب میبینی دیگر به هر آنچه با چشمهایت هم میبینی شک میکنی، آنقدر سخت میگیری که مطمئن شوی با معیارهای اکنونت، آن فرد قابل اتکا است. صدالبته ممکن است آنقدر اوضاع را سخت و سفت بگیری که حتی بهترین آدم هم مانند ماهی از بین دستانت سُر بخورد. ولی تجربه هایت به تو ثابت کرده است که حتی اگر برای شناخت آدمها تلفات بدهی باز بهتر از این است که بصورت پیش فرض همه را خوب بدانی.

باخودم که خلوت میکنم، بیشتر قدر آدمهای دور و برم را میدانم، شاید اشتباه کنند، مثل خودم که کم اشتباه نکرده ام ولی در شرایط سخت هوای دل هم را دارند. این هم از خوش شانسی من و همه ما هم بوده است و هم از هم هدف بودنمان.

ولی خوب گاهی هم باید تجدید نظر کنم. برای اینکه این همدلی و هم هدفی برای من ارزش دارد و نمیخواهم بخاطر حماقت های من و بها دادن به افرادی که لایقش نیستند، زحمات بقیه را هم بی نتیجه بگذارم. پس ازین به بعد سعی میکنم اول به خودم و بعد هم به بقیه سخت تر بگیرم. سعی میکنم در گزینش هایم آدمهایی را با خودم همراه کنم که حتی اگر آن همدلی هم وجود نداشته باشد ولی هدفمان یکی باشد. وقتی هدف یکی باشد، میتوان در شرایط سخت هم دوام آورد و با افتان و خیزان پیش رفت. هدف مهم است.