امشب در کلاب هاوس دکتر همتی کاندید ریاست جمهوری در خصوص‌رونق فیلمسازی سوال شد و ایشان در یکی دو جمله گفتند که خوب است ، و‌حمایت میکنیم. چون خودم یکی از علاقه مندان این حوزه هستم ،فیلمای سینمای دهه شصت و هفتاد ایران را مرتب تماشا میکنم. بعضی ها را چند بار، هر شب اگر توانش باشد، یک فیلم میبینم. صراحتا عرض میکنم اصلا و ابدا در دهه هشتاد هیچ فیلم خوبی نساخته ایم مگر تک و‌تک، ولی حس میکنم سادگی و روانی و داستان جنگ بر فیلمای دهه شصت و هفتاد سایه سنگینی انداخته است، و فیلمهای زیبایی مانند آژانس شیشه ای و یا صندل زابلی خلق شدند ،همه چیز را ساده و بدون تشریفات برگزار میکنند، آخرش هم از اولش قابل تشخیص است و این سبک در دنیا تا حد زیادی همین بوده، هرچند ایرادهایی را به این موضوع گرفتند که مثلا شهرهای جنوب شرقی و یا شمال غربی همیشه شخصیت بد داستان بودند ولی باز بجای اینکه تا حدی اصلاح کنند کلا صوزت مساله را پاک کردند و‌فیلمی نساختند که به همان جذابیت باشد. و اما دهه هشتاد از نظر‌من اینقدر سخیف و بی محتوا هست که گاهی وسط فیلم قطع میکنم و اصلا ادامه نمیدهم، سراسر لودگی و فیلمهای اصطلا گیشه پر کن که من بعید میدانم کسی برای این فیلما وقتی بگذارد ذره ای محتوا ندیدم،شاید بهترین سریال تولید شده در دهه ۸۰ متهم گریخت و خانه به دوش باشد که هزچقد ببینی سیر نمیشی. ولی دهه نود فیلما و سریال های اجتماعی مخاطب پسندی پخش شده که ارزش دیدن دارند و جامعه و واقعیتهای آن تا حدی که در توان عوامل فیلم بوده به تصویر کشیده شده است، همین که در برابر یک سریال نمایش خانگی که البته من ندیده بودمش نیروی انتظامی چنین صف آرایی کرده شاید نشان ازین باشد که فیلمساز ها دغدغه ها را درک‌کرده اند و سمت مردم ایستاده اند و هرچه ثروت خلق کنند نوش جانشون، حالا این فیلما را مقایسه بکنید تا فیلمای دهه هشتاد مانند سیزده گربه روی شیروانی تا اوج کج سلیقی را ببینید.
بدون دیدگاه