داشتم فکر میکردم اگر آدم میتوانست همیشه برای کسی حرف بزند، چقدر خوب بود. حرف بزند ولی نخواهد اثباتش کند یا توضیح دهد، فقط هرچه میخواهد را بگوید. یعنی گوشی باشد که همیشه بشنود.و با علائم سر و دست نشان دهد که متوجه شده است. حتی اگر مخالف حرفهایت هم باشد باز توان و تحمل صرفا شنونده بودن را داشته باشد. اصلا آدم بتواند راحت غر بزند، یکی هم باشد بشنود. حس میکنم وقتی این کار را انجام دهی، حسابی خالی میشوی. یک قسمت از سلسله فشارهایی که روی مغز و جمجمه ات است و تو را به سمت ضربه مغزی شدن میبرد، را کاهش میدهد. حالا نمیدانم دانشمندان درباره اش تحقیق کرده اند و به همین نتیجه رسیده اند یا قرار است تحقیق کنند و به همین نتیجه برسند. کلا احساس میکنم گوش شنوا برای حرفهایت که البته و صدالبته درباره کار نیست، را اگر پیدا کنی خیلی برد بزرگی کرده ای. یعنی فضایی باشد که فقط حرف بزنی، یعنی از هرچیزی که دلت میخواهد حرف بزنی. و یک نفر به آن گوش دهد. البته “گربه” هم شونده خوبی هست. ساعتها زل میزند به صورتت و هرچه میگویی را با دقت گوش میدهد،که خوب، خوب است ولی آن خمیازه آخرش یهویی همه چیز را خراب میکند، حس میکنی اصلا توجه به حرفهایت نمیکرده، بدتر حرفهایت خسته اش هم کرده و خمیازه میکشد، بعد هم آرام آرام کش و قوسی میدهد و راهش را میگیرد و میرود سمت ظرف غذایش. آخرش هم یک نگاه عاقل اندر سفیه قبل از اینکه مشغول خوردن شود به تو میکند، که “برو بابا چی میگی، دلت خوشه ها، فکر نون باش که خربزه آبه”. البته با همه این وجود به نظرم خیلی شنوده خوبی است و خیلی دوستش دارم ها. ولی خوب “گربه” است دیگر. من در قلمرو اش زندگی میکنم و آخرش آن نگاه ارباب -رعیتی را دارد دیگر. ولی جدی جدی گوش شنوایی باشد که بشنود و عکس العمل نشان بدهد در همان حد که سرش را هم تکان دهد و چشمانش هم به تو خیره باشد که حس کنی دارد کاملا گوش میدهد، باید هیجان انگیز باشد. نمیدانم شاید هوش مصنوعی بزودی این کار را از آدمها هم بهتر انجام دهد. اصلا شاید خودم باید دست به کار شوم و مصنوعیش را بسازم.
بدون دیدگاه