قصه های بدون پایان را بیشتر دوست دارم، همیشه میتوانی آنطور که دوست داری تمامشان کنی یا اصلا هیچ وقت تمامشان نکنی، یک پایان باز، هرچه پیش میرود آدم های قصه پخته تر میشوند و شاید لحظات قشنگ تری را بتوانند داشته باشند. خوب بعضی ها از اول قصه همش میخواهند آخر قصه را بدانند. آخر قصه را حتی نویسنده اش هم خیلی وقتها نمیداند، ایده ای به ذهنشان میرسد، تا جایی که میتوانند مینویسند و در یک لحظه پایانش را باز میگذارند تا مخاطب خودش هر جور دوست دارد برداشت کند، البته بعضی نویسنده ها هم ادامه قصه اشان را اصلا نمیدانند. تا همانجا که ذهنشان یاری میدهد مینویسند و یک جایی رهایش میکنند. حتی این قصه ها با پایان باز، فیلم هم میشود. زندگی ها هم شبیه فیلم است دیگر. اگر بخواهیم به آخر آخرش فکر کنیم که خوب آخر آخر همه مرگ است. ولی هر لحظه که زندگی میکنیم هم یک موهبت است دیگر، حالا درست است که موهبتش با رنج دائم همراه است ولی چه کسی میتواند ادعا کند که آخر قصه خودش را میداند، این در لحظه زندگی کردن، بیشتر مفهومش همین است که الان که هستیم باشیم، زندگی کنیم. حالا بعدش یک طوری میشود دیگر. مهم الان است که قدرش را بدانیم. این همیشه به آخر همه چیز فکر کردن خیلی وقتها زندگی آدم را باد میدهد. نمیگویم آینده نگر نباشیم. نمیگویم هرچه داریم همین امروز بخوریم. ولی عرضم این است، پایان قصه ها را هیچ کس نمیداند. حتی پایان زندگی یک معتاد کارتن خواب را هم کسی نمیداند. شاید همان معتاد کارتن خواب بر اثر اتفاقی زندگی اش دگرگون شد. ولی اگر بخواهی در آنی که او را ببینی نظری بدهی میگویی خوب ایشان همینجا آنقدر مواد میکشد تا بمیرد، یا آنقدر گیرش نمیاید تا بمیرد یا یخ میزند و میمیرد. آخرش مردن است دیگر. ولی شاید همین معتاد زندگی اش بر حسب اتفاقی عوض شد. کسی چه میداند. حرفم این است. آدم باید حال الانش خوب باشد. یعنی تلاش کند حال الانش خوب باشد، آخر قصه هم میرسد حالا یا مرگ باشد یا هرچیز دیگری. ولی اینقدر خودت را گرفتار آخر قصه کردن جز اینکه بیشتر به خودت آسیب میزنی و فرصت هایی که ممکن است برایت پیش آید را از دست میدهی، چه عایدی برای تو دارد آخر. آخر قصه همه ما مرگ است. حالا چند سال اینور تر یا آنورتر.
از دی که گذشت هیچ از او یاد مکن
فردا که نیامده‌ست فریاد مکن
بر نامده و گذشته بنیاد مکن
حالی خوش باش و عمر بر باد مکن
بدون دیدگاه