بُراق

عصبانی و کلافه هستم. هیچ کس حالم را درک نمیکند. خودم هم از درک خودم عاجزم. اصلا این من نیستم. انگار دارم زندگی یکی دیگر را تماشا میکنم. یکی که از زخمهای آدم های نزدیکش تنش تکه تکه شده است. خون از بدنش جاری هست. اتفاقاتی که دارد می افتد را باور نمیکند. آخر چطور چنین چیزی ممکن است. به او یادآوری میکنم که باید آرام باشد، این رسم زندگی است که به هرکس بیشتر بها بدهی، بیشتر پتانسیل نامردی دارد. باز هم به او میگویم، این موضوعات باعث نشوند که به کسی بها ندهی، تقصیر تو نیست که بعضی آدمها چنین میشوند، آدم خوب هم داریم. زیاد هم داریم. ولی خوب حق دارد نسبت به خیلی ها بد بین شود. نمیتوانم توجیحش کنم که آدم ها به صورت پیشفرض خوب هستند، مگر اینکه عکسش ثابت شود. راستش خودم هم اینطور فکر نمیکنم. یعنی قدیمتر ها فکر میکردم همه خوب هستند، ولی الان نه. خیلی ها همیشه به دنبال سو استفاده کردن هستند، هیچ وقت راضی نمیشوند و حتی عدم رضایتشان را شاید ابراز هم نکنند، ولی دنبال زخم زدن هستند.

طفلک حق دارد، آنقدر از آدمهای نزدیکش زخم خورده است که دیگر نمیتواند به هیچ کس اعتماد کند، دارم سعی میکنم قانعش کنم که نباید اینقدر از همه ببُرد. ولی فعلا که در گوشش فرو نمیرود. توجیحاتش دارد من را هم قانع میکند که به همه بی اعتماد شوم. ولی خوب این هم راهش نیست. باید اعتماد کرد ولی نه بدون هیچ مرزی، شاید بهترین کار برای اعتماد کردن این باشد که حد و مرزی تعیین شود. برای هر کس جدا. نه کاملا اعتماد کرد و نه کاملا بی اعتماد بود. کار سخت میشود ولی بهتر از این است که از جایی بخوری که فکرش را هم نمیکردی.

خیلی عصبانی هست، دوست دارد زمین و زمان را به آتش بکشد، دوست دارد فحش بدهد. باید آرامش کنم. اگر این عینک بدبینی را از چشمانش بر ندارد، زندگی برای خودش هم تلخ میشود. حس میکنم شدت عصبانیتش آنقدر هست که به حرفهایم هم توجه نمیکند. باید بگذارم کمی آرامتر شود، آن وقت شاید بهتر متوجه حرفهایم شود. وقتی آرامتر شود به او یادآوری میکنم که اعتماد کند ولی حد و مرز هم مشخص کند. میدانم میپذیرد، سالهاست با من زندگی میکند. میشناسمش دیگر. بسیار بُراق شده است. میگذارم کمی خودش را خالی کند. آرام که شد مینشینم و با او صحبت میکنم.