برای من که یکی از دلایل ادامه دادنم نوشتن است، یعنی ادامه دادن بدون نوشتن برایم خیلی سخت تر میشود. وقتی مینویسم آرامتر میشوم و خشمم کمتر میشود، شادی هایم هم پر رنگ تر میشوند. مینویسم که یادم باشد که امروز از نوشتن چه حسی داشتم که شاید فردا خودم را سرزنش نکنم. من با نوشتن حالم خوب است.
وقتی نوشته های قدیمیترم را مرور میکنم، دقیقا همان حسی که آن موقع،موقع نوشتن داشتم را تجربه میکنم، غم باشد یا شادی،دوباره حسش میکنم و هیچ حسی تا ابد یکسان نیست، به قول حضرت حافظ”
دُورِ گَردون، گر دو روزی بر مرادِ ما نرفت
دائماً یکسان نَمانَد حالِ دوران، غم مخور!”
زندگی همان موج سینوسی همیشگی هست، هی بالا میرود هی پایین می آید. گرفتار لحظه شدن است که آدم را نابود میکند. باید با بالا و پایین هاش زیاد ساخت. باید شمشیرت همیشه بر سر زندگی آخته باشد و همیشه آماده نبرد، ولی حق نداری لحظه ای ساکن بنشینی، چشمت روی هم برود، بر تو تاخته است.
این روزها حالم ترکیبی از حال خوش و ناخوش است، مودم بالا و پایین میشود. هم عصبانی هستم هم خوشحال هستم و بیشتر از هر حسی کلافگی را تجربه میکنم. بازی های جدید زندگی تمامی ندارد. هر ورقی که میخورد یک قصه جدید و یک ماجرای جدید را باید طی کنی، یا بازی کنی یا اینکه بجنگی. که البته بیشتر قسمتش هم جنگ است. جنگ با درون خودت و جنگ با آنچه از بیرون غضبناکت میکند. صد البته که بازی ها هر چقدر هم جدید باشند، الگو های تکراری در آن ها زیاد است. رودست زدن به زندگی همین است که همیشه و در هر حالی آماده هرچیزی باشی. و من فکر میکنم خودم را برای هرچیزی آدماده کرده ام، حتی اتفاقات اخیر زندگی ام با اینکه بازی های جدیدی بود ولی اینطور نبود که شوکه شوم چون میدانستم آدمیزاد البته نه همه شان حریص هستند. برای همین هاست که مودم بالا و پایین هم شود، آنقدر نیست که سورپرایز شوم. بد و خوب این زندگی در هم است. هرچه شد، شد. زیاد مهم نیست.
بالاخره این نیز بگذرد،و من شاید اینبار تنها راهی یک سفر طولانی شوم. جایی که هیچ کس نباشد، تا بیشتر خودم را بشناسم.با بیشتر بنویسم و تا بیشتر با خودم خلوت کنم و تا با دست پر تر برگردم بسوی تو و زندگی.
دلم از آن سفرها میخواهد که هیچ وسیله ارتباطی نداشته باشم، و تنها ییلاقات ماسال به ذهنم میرسد. چند هفته ای را فارغ ازینکه در دنیای بیرون چه میشود، در دنیای درونم سیر کنم. خواسته زیادی نیست . نه؟
بدون دیدگاه