رسمش

زندگی بازیها دارد، گاهی هم آدمهایی به زندگی ات می آیند که حرمت هیچ چیز را نگه نمیدارند، زندگی گاهی بهت زده ات میکند. مهم این است تو که کلاهت را قاضی کنی و با همه وجودت پیش وجدان خودت سربلند باشی.

زندگی بازیها دارد، گاهی تلخ گاهی شیرین. هر کدامشان بهایی دارند و درسی را به تو می آموزند. زندگی یادت میدهد به آدمها سخت اعتماد کنی. به راحتی نگذاری پایشان به زندگی ات باز شود. همه اش تجربه است. تجربه هایی که گاهی هم باورش سخت مینمایاند ولی باید بپذیری شان، بازی کنی، سر کلاف را بگیری و پیش بروی و با تجربه بیشتر ادامه دهی و به موقع ضربه ات را بزنی.

راستش این خوش شانسی من بوده که تو را شناختم، تازه تو باعث شدی من بیشتر به خودم بیایم. به خودم سخت تر بگیرم ولی خوب اشتباه هم کم نکردم. حالا میخواهم ازین به بعد به خودم از همیشه سخت تر بگیرم. سالهاست نه چیزی خوشحالم میکند و نه چیزی ناراحتم میکند. تجربه تلخ برایم پیش بیاید مقصر را خودم میدانم و بهت زده نمیشوم. از آدمیزاد هرچیزی بر می آید. البته این را هم بگویم هم “تو” جزئی از همه چیز نیستی، تو برای من مخمل قرمز و مشکی ام هستی. هم ناراحتم میکنی و هم خوشحالم. بالا و پایین شدن حالت مستقیما روی من هم اثر میگذارد. خواستم بدانی وقتی میگویم همه چیز یعنی همه چیز به غیر از “تو”.

کار زندگی بازی دادن آدمها هست، کارش سخت تر کردن رنجشان است. زندگی همه چیزش درد است. آدم هی که میگذرد نسبت به این دردهای دائم بی تفاوت تر میشود و تحملش بیشتر میشود. انتظار روی خوش از زندگی داشتن خیلی انتظار درستی نیست چون حس میکنم ماهیتش فقط این است که دردت را بیشتر کند. برای همین اگر دست از جنگیدن بکشی و گوشه ای بنشینی از پا درت می آورد. کافی است چند ماه گوشه ای بخزی و هیچ تلاشی نکنی، قلع و قمعت میکند و نظاره گر نابودی ات میشود. زندگی یعنی میدان نبرد، یعنی زخم بخوری ولی باز هم بایستی و بجنگی، کمرت پر از نیش خنجر باشد، ولی دست از جنگیدن بر نداری، با خون خودت صورتت را سرخ کنی و تا میتوانی به سرتا پای این زندگی زخم بزنی، از پا نیفتی که اگر بیفتی زیر پاهایش لهت میکند. رسم زندگی رسم کشتن است، این تو هستی که انتخاب میکنی میدان داری کنی و بجنگی، یا نجنگیده تسلیم شوی و برای همیشه از یادها بروی.

یادت خوب باشد که هیچ جزئی از آن را از یادت نبری، هرچه برایت اتفاق افتاد را خوب ثبت و ضبط کن. توی بازی زندگی نوبت همه میشود. صبور باش.