زمان

یادم رفته بود امروز چند شنبه هست، فکر میکردم هنوز تا پایان هفته خیلی فرصت دارم، فکر میکردم تازه دیروز جمعه بود، ولی این هفته هم که به وسطش رسید، نگاه میکنم به امروز و دو روز گذشته چقدر جلسات پشت سر هم داشتم، چقدر کارهای عقب افتاده دارم، فردا نشده باز هفته تمام میشود، ولی میبینم هر روز نوشته ام، انگار دیگر نوشتن هم شده است جزیی از زندگی ام که حتی در شلوغترین روزهای کاری ام هم باز به دادم میرسد که کمتر اخساس فشار کنم، شاید آنکه یک روزی نوشتن را بنا گذاشت، مثل من دنبال گمشده ای بوده که حتی برای اختراع کاغذ هم صبر نکرد و شروع کرد روی سنگ و کوه نوشتن، از وقتی مینوسیم نگاه کردن به سنگ نوشته ها هم برایم تازگی دارد. بالا و پایین های زندگی که هیچوقت تمام نمیشود، همین نوشتن برایم یادآور روزهایی است که میگذرد. دیروز با دوستی صحبت میکردم میگفت تو انگار از هیچ چیز در زندگی لذت نمیبری همه چیز برایت کار است، گفتم همان کار برایم بزرگترین لذت است، گفتم هیچ نمیخواهم جز اینکه بتوانم در نهایت تغییری مثبت در زندگی همه مخلوقات خدا ایجاد کنم، گفت سنگ بزرگی است و نشانه نزدن است، گفتم قرار نیست حتما بزنمش ، همین که در آن راستا پرتاب هایم را انجام دهم برایم کافی است، یا میزنمش یا تا جان در بدن دارم برایش تلاش میکنم، دیگر جز خدا نه از کسی میترسم نه از کسی انتظار کمک. من تلاشم را میکنم ، مطمئن میشوم در راستای درست تلاش کنم حالا یا میتوانم یا نه. آن دیگر مهم نیست، باید دینم را ادا کنم، باید وقتی خودم خودم را قضاوت کنم بدانم که کم نگذاشته ام. هرچند با همه این تفاسیر باور دارم با کمک همکارانم هر سنگ نزدنی را هم میزنم، چون به قدرت تیم اعتقاد دارم. به قدرت تک تک بازوهایم ایمان دارم، ما از پسش بر می آییم. چکار به حرف دیگران دارم، ما از پسش برمی آییم.

بی تائمل صرف نقد وقت در دنیا کنی

چون به کار حق رسی امروز را فردا کنی

دست خود از چرک دنیا گر توانی پاک شست

دست در یک کاسه با خورشید چون عیسی کنی

عیب خود جویند بینایان به صد شمع و چراغ

تو به چندین چشم عیب دیگران پیدا کنی

تا نگردیده است پشتت خم به بالا کن سری

با قد خم چون میسر نیست سر بالا کنی

چون صدف سهل است کردن قطره را در خوشاب

جهد کن تا قطره خود را مگر دریا کنی

سیل را روشنگری چون اتصال بحر نیست

سعی کن تا در دل روشن ضمیران جا کنی