غرقه

غرق کار بودم، فکر تو مثل رعدی همه خاطرم را سوی تو کشید، یاد تو که می آید، دیگر تقریبا حواسم به چیز دیگری نیست، با بقیه حرف میزنم ولی پس ذهنم تو و فقط تو هستی که پردازش میشوی. غرق در خیالت میشوم. تو و خودم را در کلبه مان تصور میکنم. چایی که خودم دم کرده ام و برایت میریزم را چنان واقعی تصور میکنم که عطر و بوی چای، با صدای سوختن هیزم ها در بخاری و صدای نفس های تو کاملا برایم زنده میشوند. انگار همین الان همانجا هستیم. همه چیز در پس ذهنم آنقدر واقعی است که انگار دارم زندگی اش میکنم.

خوب جانم! درمان درد من فقط تو هستی و درمانش هم فقط تو هستی. همان که حضرت حافظ میفرماید:” دردم از یار است و درمان نیز هم” . من همه این سالهای بی تو بودن را غزلیات حضرت حافط میخواندم ولی نمیتوانستم درکشان کنم، تا تو آمدی و حلا تک تک بیت های حضرات حافط، سعدی و مولانا را دارم زندگی میکنم. حتی آنهاییش که فکر میکردم درک میکنم، الان زندگی شان میکنم. همه اش را. تک تک غزل هایشان را.

تو جانم! تو بانوی با وقار صورت و سیرت! تو چه میدانی که بودنت چه حالی در من ایجاد میکند، مثل طوفانی میمانی که همه چیز را دگرگون کردی، مرا به خودت و قبل خودت بدجور تقسیم کردی. تقریبا همه چیز قبل تو برایم مثل یک رویا است که دیگر نیست، مثل خوابی است که خیلی وقت است از آن گذشته، مثل هاله ای است که دارد محو میشود. و در عوضش از وقتی که آمدی همه چیز رنگ و بوی زندگی گرفت. همه چیز طعم عطر چای گرفت. همه چیز زنده و سرزنده شد و تک تک لحظات با تو بودن و با تو نبودن هی دارد میشود خاطره، هی پشت سر هم به خاطرات زنده ام اضافه میشود.

و چه خوب که تو آمدی، و چه خوب که تو ماندنی هستی. و چه خوب که خوش بحال من شده است. دیگر بدون تو را نه نمیخواهم و نه حتی میتوانم تصور کنم من و تو هستیم که برای هم تا آخرش بمانیم.

تو پاداش همه رنج هایی هستی که در زندگی کشیدم. تو پیشکش خدای بالای سرم به من هستی و من هر لحظه از این بودن جان میگیرم.

تو مخمل قرمز و مشکی من! دیگر هیچوقت تنها نیستی، همانطور که من هم از وقتی که آمدی دیگر لحظه ای احساس تنهایی نکردم. همیشه بودی و همیشه با صبوری حال مرا فهمیدی و جان به جانم دادی. ای من بلاگردان جانت رفیقم!

دَردَم از یار است و درمان نیز هم

دل فدایِ او شد و جان نیز هم

این که می‌گویند آن خوشتر ز حسن

یار ما این دارد و آن نیز هم