فریم های زندگی

زندگی پر از فریمهای متوالی است. بخواهی یا نخواهی همه اش در خود آگاه و نو خودآگاهت بایگانی میشود. تو توانایی این را داری که بدها را فراخوانی کنی و به خودآگاهت بیاوری و یا خوبترها را که احتمالا از نظرت کمتر هستند را به خودآگاهت بکشی و به آن فکر کن. دیگر آن به هنر تو بستگی دارد. انسانها با خاطراتشان زندگی میکنند، حالا همه شان نه و خیلی ها با خاطرات زنده هستند. هرچه از این لحظه به بعد هم میگذرد تبدیل میشود به خاطره. پس تلاشمان را باید کنیم که هرچه بعد از این قرار است به خاطراتمان اضافه میشود تا حد امکان خوب باشد. میدوانی افسار زندگی مان را باید در دستان خودمان بگیریم. اولش این است بدانیم در دنیا خودمان باید کاری کنیم منتظر بقیه ننشینیم. این که بنشینیم که کسی به فریادمان برسد یا جز افرادی باشیم که مدام از شرایط مینالیم آخرش دردش را باید تحمل کنیم. شرایط بد باشد برای همه بد است، هر کس به نحوی درد میکشد، یکی مریض دارد، یکی در خانواده مریضی است، یکی در رابطه ای مریض قرار دارد. یکی بدهکار است خلاصه اینکه درد را همه دارند، حالا یا با آن عده زیاد که فقط مینالند همسو باش و بنال و دستت به این آن و آن دراز باشد که به دادت برسند، یا اینکه آستین همت را بالا بزن، دستانت را روی زانوهایت بگذار و بدان در وجود همه ما پتانسیل انجام دادن است. همه ما میتوانیم . همه ما هم باز این ویژگی نهفته را داریم که نتوانیم. هرچه خودمان بخواهیم حداقل در راستایش میتوانیم بجنگیم که. طبیعتا آنها که پتانسیل بالقوه توانستن را به بالفعل تبدیل میکنند، تعدادشان بسیار کمتر است. ولی خودخواسته است. تصمیمش با ما هست که میخواهیم وارد این جنگ شویم یا میخواهیم کنار بنشینیم و جنگ بقیه را ببینیم و خودمان هم روز به روز و هرچه میگذرد منفعل تر شویم. وارد جنگ شویم شاید پیروز شویم ولی اگر وارد نشویم حتما بازنده هستیم. وقتی وارد جنگ شدیم یواش یواش یادمیگیریم چظور مبارزه کنیم. همین که پیش پایمان را ببینیم به نظرم کافی است. همه حرفم میدانی چیست. منفعل نباشیم، بلند شویم و دست به کاری بزنیم. درد و دل کنیم ولی غر نزنیم. خسته بشویم ولی ناامید نه. ما نسل آدم با امید زندگی میکنیم. اگر هیچ کس نیست امیدی ارمغانت کند، خودت بزرگترین منبع امیدی. خودت بزرگترین منشا خواستن و توانستن هستی به خودت اعتماد داشته باش. اگر منفعل نبودی ، فردا که فریم های امروزت را بازخوانی میکنی ، میبنی که تلاشت را کرده ای. یا توانسته ای یا در راهش جانت را هم داده ای، همه ما روزی میمیریم، چه خوب است اگر مرگمان در راستای تلاش برای بهتر شدن باشد، برای بهتر شودن کشورمان، منافع ملی مان و کل جهان.

بسته چشم آن بت ز من اما کجا آن شوخ چشم

می‌تواند داشت خود را از نگه کردن نگاه

صبر کن ای دل که از لذت چشانیهای اوست

وعده‌های دیر دیر و لطفهای گاه گاه

زان نگه قطع نظر به کز پی تقریب آن

بر رقیبان نیز یک یک بایدش کردن نگاه