هر نقطه ضعفی یک نقطه قوت در دلش لانه کرده است، هر پایانی احتمالا آغاز جدیدی باشد. هر دوستی ای میتواند به یک دشمنی تبدیل شود. آدمی همیشه در معرض گوناگونی های زیادی قرار دارد. خیر و شر، خوبی و بدی همه اش با هم است. هرچه بیشتر با آدمها حشر و نشر میکنم میبینم که روی کمتر کسی میتوان حساب کرد و احتمالا کمتر آدمهایی هم میتوانند روی من حساب کنند. آنقدر خوب و بد در هم آمیخته است که گاهی آدم حتی برعکسش را متوجه میشود. خوبی و خیری که در واقع شر است و بدی و زشتی که در واقع خیر است.
راستش آنقدر افکارم به هم ریخته است که مرتب سعی میکنم نوشته ام انسجام داشته باشد ولی میدانم که ندارد. ذهنم و فکرم آشفته است. همین چند خط بالا را خواندم و دیدم که چقدر افسارگریخته دارم مینویسم. پوزش میخواهم. ولی انگار راه حل این درد در هم تنیده و کلاف سر درگم نوشتن است.
دیشب خواب پدر بزرگ مادری ام را دیدم، خیلی کم خوابش را میبینم. تقریبا پنج یا شش ساله بودم که مرحوم شد. کت و شلوار زیبایی پوشیده بود و کلاه قشقایی اش روی سرش بود. درون چادر تک پایه ای روبروی هادی خان روی دو زانو نشسته بودم، هیچ حرفی نمیزدم، فضا سنگین بود و زبانم الکن. فقط یک جمله به من گفت، گفت اینقدر نگران نباش. و بعد هم از سرجایش بلند شد و از چادر خارج شد. بیدار شدم، بی اختیار فقط اشک میریختم. توی بالکن سیگاری کشیدم، آرامتر شدم و دوباره خوابیدم. ابهت آن لحظه را هنوز هم حس میکنم. نمیدانم مقصود هادی خان چه بود، ولی این روزها تنش ها و استرس های زیادی را تجربه میکنم. باید سعی کنم به حرف هادی خان گوش بدهم و کمتر نگران باشم.
آمدم محل کارم، دکتر(بچه گربه شرکت) هم بود، بچه ها آوردنش اتاق من. این بچه دستش مشکل دارد ولی جنب و جوشش ماشالله کم نمیشود. با هیجان به این سو و آن سو میرود. با قوطی آدامس بازی میکند، با کیسه پلاستیکی بازی میکند. اصلا محو تماشایش که میشوم آرام میشوم. چقدر بودن با این حیوانات به آدم آرامش میدهد. اگر خوب مطلقی باشد، همین حیوانات هستند. با تمام وجودشان عشق را نثارت میکنند. دوستشان دارم.
هنوز نمیتوانم افکارم را منسجم کنم، هر لحظه به سویی میدود. آدم هست دیگر. گاهی افسارش دست خودش نیست.افسارش می افتد دست آن کودک زخم خورده درونش، تخلیه انرژی های سرکوب شده اش را میکند. میگذارم بتازد، من فقط نگاهش میکنم.
بدون دیدگاه