عده ای میخواهند رای دهند، عده ای که شاید تعدادشان نسبت به دوره های قبلی انتخابات بیشتر است نمیخواهند رای دهند، هرکس خودش میداند، احساس تکلیف میکند یا نمیکند. حس میکند رایش تاثیر دارد یا ندارد. آخرش فکر‌میکند انتخابات است یا انتصابات، خودش میداند. فقط بد نیست بگویم عدم مشارکت همیشه راه را برای تندروی عده ای بازتر میکند، حق خواهی را کم رنگ تر میکند، وقتی عده ای که رای میدهند از عده ای که رای نمیدهند کمتر باشند، طبیعی هست که مطالبه گری ها اهمیت کمتری داشته باشد و اصولا اهمیت کمتری به آن داده شود، چه کرده ای که در برابرش مطالبه گری را حق خود بدانی. اگر کلا هیچ چیز را قبول نداری یا میخواهی برای نشان دادن اعتراضت روزه سکوت و نشستن در یک گوشه بگیری که خوب راحتترین راه را انتخاب کرده ای و من فکر میکنم بی نتیجه ترین راه را. چرا میگویم بی نتیجه چون عموما افراد فقط در خانه و بین دوستانشان حرفی را میزنند، و تنها اعتراضشان هم همین رای ندادن هست. ما حتی مطالبه گری بلد نیستیم. البته آموزش ندیده ایم. به ما یاد نداده اند، میدانستی الان تقریبا همه پلیسهایی که در ارتباط با مردم هستند روی لباسشان دوربین نصب شده است و اگر خواستند حتی با تو صحبت کنند این حق را داری که بگویی تا دوربینت را روشن نکنی من با تو حرفی ندارم و او هم موظف است این کار را انجام دهد؟ شاید عده کمی میدانستند. کل حرفم این است، اگر در صحنه بودی حق داری مطالبه گری کنی. ولی اگر فقط یک گوشه نشستی و رجز خواندی که کارت میشود شبیه نامزدهای ریاست جمهوری که فقط برای هم رجز خوانی میکردند یا شبیه طرفداران تیم های فوتبال که برای هم کری میخوانند. مطالبه گر باشیم،ما در این مملکت زندگی میکنیم، بخواهیم یا نخوایم یک قانون اساسی حاکم بر کشور است که شاید بعضی جاها صحیح هم اجرا نشود، بعضی جاها نه، شاید خیلی جاها، ولی اگر اعتراضی داریم در بستر همین قانون حق هایی برایمان هست، اینکه اصل موضوع را زیر سوال ببریم راهکار نیست. آنقدر توانمند شو که تاثیر رفتارت در بقیه هم تاثیرگذار باشد. اگر با رای دادنت کورسویی هست که تاثیری داشته باشی با رای ندادنت همان هم نداری، حالا خود دانی.
تا در طلب گوهر کانی کانی
تا در هوس لقمهٔ نانی نانی
این نکتهٔ رمز اگر بدانی دانی
هر چیزی که در جستن آنی آنی
بدون دیدگاه