محرم راز


تا وقتی که موضوعی صرفا به خودت مربوط است میتوانی درباره آن با هرکس دوست داری صحبت کنی ، اینکه حقت ضایع شود و یا دستاویزی به دیگران اهدا کنی که بعدها بتواند مورد سو استفاده قرار گیرد را خودت میدانی، مسولش هم خودت هستی. تا اینجا همه چیز به خودت مربوط است، ولی اگر بخواهی راز دیگری را بازگو کنی یا درباره دیگران حرف بزنی و یا حتی ناخواسته اطلاعاتی را به فردی بدهی که بتواند به عنوان دستاویز از آن استفاده کند تا ابد تو مقصر هستی، هرچه این فضا بزرگتر شود هم مسولیت تو بزرگتر میشود، داشتم برای همکارانم میگفتم در پس هر هدیه ای مطمئن باشید تقاضایی است. مخصوصا در امور مربوط به مسائل کسب و کار که هستند افرادی که کارشان ارتباط برقرار کردن با پرسنل یک شرکت هست و هدفش در نهایت سرقت اطلاعات. در دوره ای زندگی میکنیم که با ارزشترین اسناد داده های اطلاعاتی هستند، همه شرکت های بزرگ و کوچکی که خدمات رایگان و حتی غیررایگان به شما میدهند بخاطر بدست آوردن اطلاعات زندگی شما است. عده ای شاید نخواهند همه در زندگی شان سرک بکشند و عده ای دیگر هم ذوق کنند. مثلا فرض کنید وقتی اول ماه حقوق خود را دریافت میکنید، فروشگاه اینترنتی که مرتب برای خرید یک محصول خاص به آن سر میزدید و آن را نمیخریدید، اینطور تحلیل میکند که موجودی حسابتان کم بوده و نمیتوانستید آن کالا را بخرید و الان که پول به حسابتان آماده با یک تخفیف کوچک یا حتی بدون تخفیف به شما یادآوری میکند که میتوانید آن کالا را بخرید. شاید ذوق کنید ولی این سوال هم پیش می آید اگر این هوش مصنوعی میداند که من به این کالا نیاز دارم دیگر چه چیزهایی از من میداند. صادقانه تقریبا همه چیز. مثلا نمونه اش همین سرویس های رایگان گوگل که علیرغم اینکه ایران تحریم است باز هم سرویسهایش را در اختیار شهروندان ایران قرار میدهد. درصورتی که درآمد مستقیمی هم ندارد. باز هم آنچه با ارزشتر است داده ها و اطلاعات شماست. شاید هم بگویید خوب بداند چه اهمیتی دارد، ولی اتفاقا آنچه مهم است همین است. هرکس دیتاهای بیشتری را از شهروندان یک کشور داشته باشد برنده است ، در سطح وسیعتر نگاه کنید، شرکت هایی مانند گوگل و فیس بود و حتی شرکتهایی خیلی کوچکتر از آنها علایق مشترک همه مردم را میدانند، میدانند چه چیز را دوست دارند و چه چیز را دوست ندارند و جمع این اطلاعات همانقدر که جذاب است ترسناک هم هست. مخصوصا در خصوص کشورهایی نظیر ایران که تحت تحریم هستند و بخواهیم یا نخواهیم هم نمیتوانیم آن کشورها را مطیع کنیم یا از آنها بخواهیم چطور از داده های ما استفاده میکنند. بنده موافق طرح صیانت و محدود کردن استفاده از سرویسهای این شرکت ها نیستم ولی حداقلش این است که میگویم وقتی اپلیکیشنی دسترسی خاصی از شما میخواهد مثلا دسترسی به تردد شما و یا میکروفون شما اگر واقعا حس میکنید نیاز نیست آن دسترسی را واگذار نکنید. اپلیکیشنی را اگر دیگر نیاز ندارد از تلفن همراهتان حذف کنید. بدانید هوش مصنوعی همانقدر که جذاب است میتواند ترسناک هم باشد. کشورهای اروپایی در خصوص حریم خصوصی شهروندانش قوانین سخت گیرانه ای را تصویب کرده و همه شرکت های ارائه دهنده خدمات را هم ملزم کرد که از آنها تبعیت کنند، ولی این یک واقعیت است که ما نمیتوانیم اندک شرکت هایی که به ما خدمات میدهند را مجبور کنیم که حریم خصوصی ما را در نظر بگیرند. پس خودمان باید حواسمان جمع تر باشد.

بدون دیدگاه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *