اندر فنا

تو سهل ممتنع هستی! همانقدر که ساده و بی ریا هستی همانقدر هم پیچیدگی هایی داری که همه نمیتوانند درکش کنند! ولی من میتوانم.یعنی فکر میکنم که میتوانم. من حس میکنم تو را میشناسم، بالا و پایین های حالت را درک میکنم ولی گاهی از رفتارت به تعجب دهانم باز میماند. مثال از من نخواه. واقعا نمیدانم. برای همین هم میگویم سهلی ولی ممتنع. گاهی از درک عکس العملت به کارهایم هاج و واج میمانم. میدانی جانم! من برای تو لازم باشد به دل آتش هم میزنم. اصلا آتش که سهل است، به نبرد هر دیوی میروم.

این دنیا جز سرپنجه شدن با دیوان برایم چیزی نداشت، هرچه پیش تر رفتم دیوها، دیوتر شدند. شدند هفتاد سر. ولی هنوز هستم و هنوز هم دست از نبرد بر نمیدارم. انرژی ام برای این نبردها را فقط از تو گرفتم. تصور بودنم و نبودنت را نمیتوانم بکنم. تو باید باشی تا من و تو همینطور ساعت به ساعت و روز به روز بسازیم و بسازیم. یعنی با رنج دائم زندگی سازش کنیم و چیزی خلق کنیم که همیشه جاودانه بماند. درست عین عشقمان که میدانم جاودانه میشود.

تو روح مسیحایی خودت را در من میدمی و من سرم را بالا میگیرم و دست در دست تو پیش میروم. تو برای من عجیب ترین مخلوق خدایی، تو آدمی بچه ای هستی که شیوه پری را میدانی. من خام تو نشدم، تو مرا در آتش عشق سوزانت پختی و تبدیلم کردی به آدمی که هرچه زخم میخورد، باز پیش میرود.

گاهی آنقدر خسته میشوم که حس میکنم بودنم اگر نبود بهتر بود. ولی چه کنم که تا تو هستی نبودنم توجیحی ندارد. تا هستی میمانم، تا جرات پیش رفتنم را تو چاره هستی، پیش میروم.

تو چاره همه بیچارگی های من هستی، با تو الفبای عشق را یاد گرفتم و دلم را به تو سپردم و دلت را در دلم به امانت نگاه داشتم. به خیال خودم که هر روز تیمارش میکنم. هر روز عاشق ترش میشوم. گاهی نمیدانم در دلت چه میگذرد ولی تمام عشق وجودت را به جان خریدارم. حتی وقتی که نمیدانم واقعا همانی هستم که میخواهی یا بجای اینکه یارت باشم، بارت شده ام. یارت باشم یا بارت با تو هر ناممکنی، ممکن میشود. دستم را رها نکن که دست من جز در دست تو جان نخواهد داشت. فنا یعنی من بدون تو.

در میان پرده خون عشق را گلزارها

عاشقان را با جمال عشق بی‌چون کارها

عقل گوید شش جهت حدست و بیرون راه نیست

عشق گوید راه هست و رفته‌ام من بارها

عقل گوید پا منه کاندر فنا جز خار نیست

عشق گوید عقل را کاندر توست آن خارها