متضاد ولی همگون

آدمی جمعی از تضاد هاست. هرچه از آدمها بدانی، هرچه بیشتر بدانی، هرچه از هر آنچه که بدن آدمیزاد میتواند گرفتارش شود بیشتر بدانی، کمتر عینک قضاوتت را به چشم میزنی، میدانی که بدن آدمی، جسمش یا تنش همیشه میتواند در معرض بیماری هایی باشد که شاید تو اصلا ندانی،میتواند میانسال باشد ولی هر روز پوشک به تن کند،آری پوشک، وقتی در این حد انبوه تولید میشود، وقتی برایش تبلیغ میکنند، وقتی برایش چالش برگزار میکنند که از همزاد پنداری با همه آنهایی که دچار بی اختیاری ادرار هستند بنویسی،یعنی موضوع مهم است، موضوعی است که هر کس به فراخور شرایط و بیماری اش شاید گرفتارش شود، کافی است سری به مطب های ارولوژیست ها و دکتر های شبیهش بزنی ، یا کافی است چند ساعتی را در داروخانه ای مهمان باشی، تا شاید بتوانی تخمین بزنی که چقدر آدمها گرفتار مشکلاتی هستند که از آنها کمتر میشنوی و میبینی. به گمانم همینکه نسبت به این موضوع آگاهی پیدا کنی که هر آدم میتواندگرفتار هر مریضی شود، کار بزرگی کرده ای، این که هیچ کس را قضاوت نکنی. آدمهایی که روزانه با آنها در ارتباطی، آدمهایی که میتوانند یکی از همانهایی باشند که روزانه با آنها جلسه داری ولی بیماری هایی دارند که شاید دوست ندارند، یا شاید جامعه نمیپسندد که درباره شان حرفی زده بشود. کافی است یکروز خودت را جای کسی بگذاری که در سنین بزرگسالی و میانسالی مجبور است هر روز پوشک به تن کند، نه برای خودش راحت است و نه شاید برایش بازگو کردن بیماری اش راحت باشد. ولی هستند. جامعه پر است از آدمهایی که با شکل های مختلف با رنگ و روی متفاوت، گرفتاری بیماری هایی هستند که شاید تصور میکنند، همه شان رازهای مگو هستند ولی نه! نه! نه! همه ما کنار هم زندگی میکنیم. همه ما ممکن است بیماری هایی داشته باشیم یا ممکن است گرفتار بیماری هایی شویم که شاید از گفتنشان شرم داشته باشیم. ولی نه! ما آدم هستیم، به هزار و یک دلیل ممکن است دچار بیماریهای مختلف شویم. ما فقط یکی از آدمهای جامعه هستیم، همانقدر که بیماری های عجیب و غریب ممکن است دیگران را گرفتار کند، ما را هم ممکن است گرفتار کند. ته تهش را که ببینی، هیچ بیماری ای عجیب نیست، نه واقعا عجیب نیست.هرکسی ممکن است بیمار شود، خوب شود و یا یک بیماری و یا یک “باید” همیشه شریک زندگی اش باقی بماند، آنچه مهم است این است که یادمان باشد ما آدم هستیم . انسانیت برای ما آدمها از هر چیزی مهم تر است، همه ما ممکن است با بیمارانی مواجه شویم که کمتر از بیماریشان شنیده ایم، بیماری هایی که همانطور که گفتم شریک عمر آدمها میشود. بیماری هایی که هیچ کدام از ما از گرفتار شدن به آنها در امان نیستیم. همدیگر را دوست داشته باشیم. همه ما انسانیم.نسبت به هر بیماری که روح و جسم آدمی ممکن است گرفتارش شود دیدمان باز باشد. شاید فردا خود ما یکی از آنهایی باشیم که مجبور است هر روز پوشک به تن کند.