امروز در تقویم روز قلم است. قلم! واژه ای که اهمیتش آنقدر زیاد است که خداوند هم در قرآن به آن قسم میخورد. نوشتن همیشه محبوب من بوده است. حتی آن زمانها که نمینوشتم، خاطرم هست برگه سفیدی را جلوی خودم میگذاشتم و هی مینوشتم. آنقدر مینوشتم که یادم میرفت از کجا شروع کرده ام. “ن وَالْقَلَمِ وَمَا يَسْطُرُونَ” قسم به قلم و آنچه مینویسد. اهمیت نوشتن و انتقال دانش همیشه با ارزش بوده است. تا جایی که خداوند بر آنچه قلم مینویسد هم قسم میخورد. زیبایی و مفید بودن دانش به انتقالش است. دانشی که منتقل نشود مانند آبی در یک گودال گندیده میشود. جریان انتقال دانش باید دائم باشد و نوشتن راهی است که آن را منتقل میکند.هر آدمی رسالتی در دنیا دارد، هر آدمی برای هدفی متولد شده است. آنکه مینویسد و از خود بجای میگذارد، همیشه زنده است. مانند حافظ که هنوز هم شعرهایش را میخوانی،حس سرزندگی به تو میدهد و با این که قرن هاست از دنیا رفته است ولی هنوز که غزلهایش را میخوانی به تو طراوت و زندگی میبخشد.آنچه از آدم میماند، آنچه میراثش برای دنیا است، نوشته هایش است. اگر در دنیایی که شانس زندگی به تو داده شده است، فقط یک کار را بتوانی انجام دهی، که از باقیات تو کوچکترین خیری هم به کسی برسد، تو وظیفه ات را در قبال زندگی و در قبال آدمها انجام داده ای. باشد که خداوند یارمان باشد که مفید باشیم. چون ارزش زندگی آأم به این است که باری از روی دیگران بردارد و نه اینکه باری شود بر گردن دیگران واینکه خداوند خودش بهتر میداند.
“إِنَّ رَبَّكَ هُوَ أَعْلَمُ بِمَنْ ضَلَّ عَنْ سَبِيلِهِ وَهُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِينَ”
پروردگارت خود بهتر مى داند چه كسى از راه او منحرف شده و [هم] او به راه يافتگان داناتر است
بدون دیدگاه